ผมจะนิยาม “บุญ” สั้นๆให้เข้าใจง่ายๆ แบบชาวบ้านๆ เลยนะครับบุญ คือ “ เครื่องชำระสันดานตัวเรา ” คำว่าสันดานไม่หยาบนะครับ แปลว่า อุปนิสัยที่มีมาแต่กำเนิด มันจะชัดเจนมาก

      สันดาน เป็นนิสัย เป็นพฤติกรรมความรู้สึกนึกคิดต่างๆที่ติดตัวเรามาตั้งแต่เกิด ไม่ใช่สิ่งที่สะสมเปลี่ยนแปลงตามช่วงเวลาการใช้ชีวิต ฉะนั้น อยากได้บุญจะ ต้องฝึกชำระสันดานตนเอง จะได้บุญที่มีกำลังมาก

      ไม่ใช่ว่าไปทำบุญเพื่อให้ ได้ให้สำเร็จสิ่งนั้นสิ่งนี้แบบนี้เป็นบุญที่เจือด้วยกิเลส บุญจริงๆแล้วคือการชำระล้างจิตของเรา ต้องยกจิตวางอารมณ์จิตให้ถูกต้อง พิจารณาให้แยบคายละเอียดถี่ถ้วน เป็นเหตุเป็นผล ดังเช่น

      เราอยากใส่บาตรพระ ต้องน้อมจิตด้วยความรู้สึกเป็น ผู้ให้เป็น ผู้ละและแบ่งปัน ด้วยจิตที่เป็นกุศล อยากให้พระได้ฉันอาหารเพื่อให้ร่างกายพระนี้มีกำลัง ดำรงคงอยู่เพื่อทำกิจของสงฆ์ เพื่อเผยแผ่พระศาสนา เพื่อโปรดญาติโยม ( ไม่ใช่ใส่บาตรเพื่อบุญ เพื่อให้ชีวิตเราดีขึ้น เพื่อสอบติด เพื่อมีโชค )

      เราอยากไถ่ชีวิตสัตว์ เพราะมีจิตที่สงสารเห็นสัตว์นั้นลำบาก เห็นสัตว์นั่นกำลังมีทุกข์ กำลังจะตาย ต้องน้อมจิตด้วยความเมตตาและกรุณาเป็นผู้ให้ด้วยจิตเป็นกุศล เพื่อให้สัตว์นี้ได้มีชีวิตอยู่รอดเติบโต มีความสุข สบาย พ้นจากความทุกข์ของเขา ( ไม่ใช่ไถ่ชีวิตเพื่อบุญ เพื่อชีวิตเราดีขึ้น )

      ขั้นตอนการสร้างบุญ เริ่มต้นต้องเริ่มด้วยการน้อมนำจิตแบบแยบคาย ( โยนิโสนมสิการ ) เป็นเหตุเป็นผลโดยละเอียดว่าจะกระทำสิ่งนี้ รู้สึกอย่างไร เพื่ออะไร

      ขั้นตอน แรก… เริ่มจากน้อมนำจิต เริ่มต้นด้วยเมตตา กรุณา จากความรู้สึกในจิตใต้สำนึกจริงๆ ( เมตตา คือ อยากให้ผู้อื่นพ้นจากทุกข์ , กรุณา คือ อยากให้ผู้อื่นได้ความสุข )

      ขั้นตอนที่ สอง… กระทำบุญนั้น กระทำด้วยความรู้สึกของจิตที่ไม่เจือด้วยกิเลส ความอยากได้ อยากมี อยากเป็น เป็นจิตที่มีเมตตากรุณาจริงๆ

      ขั้นตอนที่ สาม… ระลึกถึงบุญนั้นให้ซาบซ่านในจิตใจขั้นตอนนี้สำคัญการระลึกถึงบุญเพื่อให้ฝังลงใจจิตใต้สำนึก ฝังลงในสัญญา