อยากให้ผู้ปฏิบัติทุกคน ไม่ต้องยึดติดกับรูปแบบใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ต้องสนใจกับคำพูด หรือเรื่องเล่าที่เคยได้ยินมา หรือส่วนมากจะใช้คำว่า ‘ เขาเล่าว่า… เขาบอกว่า… ’ แต่ไม่รู้ว่าเขาคือใคร…พูดต่อๆกันมาเรื่อยๆ

      ในสมัยพุทธกาลก็ไม่มีหิ้งพระ สมัยก่อนอยู่ป่าอยู่ถ้ำ การสวดมนต์นั่งสมาธิเป็นเรื่องของจิตใจ เป็นเรื่องของการฝึกจิต ฝึกขัดเกลาจิตใจ อย่าไปสนใจเรื่องภายนอกจิตใจของตัวเรา การ

       สวดมนต์ ให้ ระลึกถึงคุณพระพุทธเจ้า อยู่ในจิตใจของเรา หากเราไม่มีหิ้งพระ ก็มโนพระในใจของเรานี่แหละดีที่สุดแล้ว ระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้าให้อยู่ในจิตใจของเรา พนมมือน้อมนำจิตระลึกถึงคุณของท่านว่าท่านมีคุณอย่างไรต่อโลกมนุษย์

      มีความเมตตาอย่างไรต่อสรรพสัตว์ทั้งหลายและ กล่าวคำสรรเสริญพระคุณของท่านด้วยจิตใจที่เปี่ยมล้นด้วยความปลื้มปิติ จิตใจระลึกถึงได้ เป็นอันถูกต้องเป็นอันใช้ได้

      การนั่งสมาธิก็เช่นกัน หากไม่มีพระพุทธรูปไม่มีหิ้งพระก็เอาจิตเราเป็นสำคัญมีพระพุทธเจ้าอยู่ในจิตใจของเรา แล้วเริ่มต้นตามดูรู้อาการต่างๆของร่างกายเรา หากใครมีองค์บริกรรมก็ให้ภาวนาไปด้วยได้